Start na Igrzyskach Olimpijskich jest marzeniem każdego sportowca. Ja sportowcem zostałem w wieku 15 lat i już wtedy zacząłem marzyć o występie na Igrzyskach Olimpijskich… Perspektywy na realizację tego celu nie były najlepsze, wychowywałem się w malutkiej miejscowości na Pomorzu, bez dostępu do infrastruktury sportowej oraz klubów sportowych. Miałem za to ogromne pragnienie, silną wolę oraz byłem skłonny poświęcić wiele i pracować bardzo ciężko, nawet jeśli istniał tylko cień szansy na powodzenie. Samozaparcie doprowadziło mnie do tego ,że po dwudziestu latach od rozpoczęcia przygody z bieganiem osiągnąłem swój wymarzony cel. Stanąłem na starcie maratonu olimpijskiego, przebiegłem cały dystans i przekroczyłem wymarzoną linię mety!

Po maratonie w Walencji w grudniu ubiegłego roku podjąłem decyzję o tym ,że wracam do prowadzenia siebie samego. To była ostatnia szansa na wywalczenie przepustki na Igrzyska Olimpijskie w Tokio i stwierdziłem ,że muszę wrócić do tego co działało najlepiej. Rozpocząłem planowanie przygotowań i określiłem jasno cel… W kwietniu stanąć na starcie maratonu w Dębnie i pobić rekord życiowy !

                Pomysł wystartowania w Mistrzostwach Polski w biegu na 10km wpadł mi do głowy dwa dni przed startem w wyniku ponownego otwarcia zapisów… Stworzyło mi to okazję do podjęcia najbardziej spontanicznej decyzji w mojej karierze. Byłem w tak mocnym treningu ,że zastanawiałem się czy to w ogóle ma prawo się udać. Ostatecznie stwierdziłem ,że decyzję podejmę kolejnego dnia na treningu w przeddzień mistrzostw! Wykonałem 18kilometrowy rozruch, po którym zdecydowałem się na podróż do Poznania. Dzięki podjętej decyzji cieszyłem się kolejnego dnia z szóstego medalu na dystansie 10km w swojej karierze!

Gdy masz już na koncie kilka medali Mistrzostw Polski Twoje myśli zaczynają zataczać trochę szersze kręgi, chcesz sięgnąć po coś więcej. W grudniu 2005 roku moim celem było zdobycie medalu Mistrzostw Europy. Indywidualnie było to na pewno zadanie bardzo trudne aczkolwiek nie niewykonalne. Drużynowo za to mieliśmy zdecydowanie większe szanse. W Polsce nigdy dotąd żadna reprezentacja nie zdobyła medalu w klasyfikacji drużynowej. Jedynymi medalami pochwalić się za to mogła Justyna Bąk. My chcieliśmy to zmienić...

          Po maratonie w Wuhan postanowiłem wystartować w biegu niepodległości. Czułem się w formie i nie miałem ochoty kończyć sezonu. Zaplanowałem start we Wrocławiu… Chciałem pokazać się u siebie podczas nowo organizowanej imprezy. Wkrótce później otrzymałem informację o powołaniu przez moją jednostkę do reprezentacji na 31. Bieg Niepodległości organizowany w stolicy. Bieg w Warszawie kojarzył mi się bardzo dobrze, a że niewiele miałem do gadania to szybko zmieniłem plany. Postanowiłem ,że powalczę o czwarte zwycięstwo w tej prestiżowej imprezie. Skoro nie mogę wygrać u siebie na Dolnym Śląsku to chociaż niech mnie pokażą w telewizji! :P

                    7. Wojskowe Igrzyska Sportowe w Wuhan dobiegły końca. W Chinach uzyskałem swój trzeci wynik w karierze w maratonie – 2.13’31”. Osiągnięty rezultat  pozwolił mi dołożyć cegiełkę do sukcesu jakim była wygrana w klasyfikacji drużynowej. Dodatkowo po raz kolejny mogłem posłuchać Mazurka Dąbrowskiego stojąc na najwyższym stopniu podium co za każdym razem wzbudza we mnie ogromne emocje. W klasyfikacji indywidualnej zająłem wysokie 6. miejsce. Wynik osiągnięty na tak trudnej trasie jak w Wuhan pozwala mi myśleć optymistycznie o wiosennej próbie uzyskania minimum na Igrzyska Olimpijskie w Tokio.

        Trzy lata temu zdecydowałem się zakończyć współpracę z ówczesnym trenerem. To właśnie wtedy podjąłem bardzo ważną decyzję o trenowaniu siebie samego. Przed sobą miałem bardzo trudne zadanie, uratowania kariery zawodnika, przez wielu uznanego za wyeksploatowanego i bez perspektyw na odbudowę. Dzięki ciężkiej pracy na obu frontach w przeciągu wspomnianego czasu udało mi się wywalczyć kilka tytułów mistrza Polski oraz przede wszystkim poprawić rekordy życiowe! Mimo wszystko niedawno postanowiłem po raz ostatni nawiązać współpracę z trenerem…

          Na Mistrzostwa Polski w biegach przełajowych do Olszyny jechałem po złoty medal. Nic innego mnie nie interesowało. Byłem zmęczony po półmaratonie w Gdyni ,który biegałem raptem sześć dni wcześniej. To mógł być problem ale na szczęście nie był! Sięgnąłem po ósmy tytuł Mistrza Polski z czego po raz trzeci w biegu przełajowym.

          Osiemnasty sezon mojej kariery sportowej nie mógł zacząć się lepiej. Nie tylko samopoczucie ale również pierwsze starty wskazywały na to ,że to będzie bardzo dobry rok. Cieszyło mnie to tymbardziej ,że w sierpniu rozegrane miały zostać Mistrzostwa Europy w LA, a ja planowałem wystartować w nich na dystansie maratonu…

          Jak trudną konkurencją potrafi być maraton wie tylko ten kto stoczył walkę ze ,,ścianą"! Nie ma bowiem według mnie, większego cierpienia jak kontynuowanie biegu i walka o każdą sekundę mimo ciała ,które z całych sił krzyczy dość! Ściana na Mistrzostwach Europy w Berlinie atakowała z zaskoczenia i była bezlitosna... Do mety dotarło zaledwie 80% zawodników !